ANDRZEJ FRANASZEK: W Twojej książce „Dzień na ziemi” współistnieją trzy sposoby opowieści: eseje podróżne, fotografie oraz fragmenty powieści. Dlaczego?

MICHAŁ PAWEŁ MARKOWSKI: Wydało mi się, że ten eksperyment (bo to eksperyment pisarski) wart był podjęcia z tego względu choćby, że nie spotkałem jeszcze książki, która by na tych samych prawach połączyła te trzy sposoby. To chyba wystarczająco dobry powód...

Piszesz we wstępie, że nie każda z podróży może być punktem wyjścia do opowieści, że musi się znaleźć jakaś językowa zapadnia, w którą trzeba wpaść.

Do pisania o podróżach (bo nie piszę zawsze, gdy gdzieś jadę) skłania mnie powinowactwo między miejscem, w którym się znalazłem, a tym, czym moja wyobraźnia karmiła się przez całe lata, między nieświadomą obsesją i świadomym wyborem, między biblioteką i miastem...