Na przełomie października i listopada 1992 r. na półkach amerykańskich sklepów płytowych pojawił się album w zgrzebnej okładce typu budget – pionowa fotografia portretowa, ujęta po bokach w grube pasy rozświetlonego błękitu. U góry na czarnym tle widniał napis „bob dylan”, u dołu – na takim samym tle „GOOD AS I BEEN TO YOU”. Z tyłu jeszcze jedno zdjęcie, tym razem sześć lat wcześniejsze, tytuły piosenek, kilka zdawkowych informacji. Koniec. Ani słowa nie tylko o miejscu i czasie nagrania, ale również o autorstwie poszczególnych utworów.

Niedawny noblista od dekady borykał się z nierówną formą twórczą. Na kolejnych płytach pojawiały się wówczas klejnoty otoczone wianuszkiem utworów jak na niego przeciętnych, a jeśli niezłych, to zagranych bez przekonania. ­Pisanie piosenek stawało się coraz większą katorgą. Pod koniec lat 80. udało mu się wreszcie stworzyć serię...