Jestem ostatnia osoba, która brałaby poważnie Rafała Ziemkiewicza, niemniej akurat jego analiza działalności Józefa Piłsudskiego jest całkowicie trafna. Józef Piłsudski na swa legendę i miejsce w polskiej historii zasługuje jak najbardziej, ale - na Boga - nie róbmy tego, co niedawno zrobił IPN w sprawie polskich zbrodni na Żydach. Nie fałszujmy i nie wybialajmy historii człowieka, który stanął po stronie, która w Wielkiej Wojnie przegrała, a mimo to dzięki manipulacji głupim spoleczenstwem, a i potężnemu łutowi szczęścia objął władzę w państwie. Póki nowe państwo organizowało się wewnętrznie, a Piłsudski stanął na czele zjednoczonego wojska utworzonego nie przez niego, a przez opcje endecką we Francji (armia Hallera) i na Wielkopolsce (Armia Wielkopolska Dowbora-Musnickiego), aby bronić granic, wszystko było OK. Jednak to, co się zaczeło dziać po 1926 roku, mrozi krew w zyłach i fakt, ze w Niemczech i we Wloszech było gorzej, tego nie zmienia. Trudno tez przejść spokojnie do porządku dziennego nad współczesnym powielaniem zafałszowanego obrazu walki - przede wszystkim dyplomatycznej - o restytucję Polski w nowych granicach. Obrazu, który został namalowany przez Pilsudskiego i jego otoczenie już w pierwszych latach II RP: że niby jemu Polacy zawdzięczają państwo. Polacy zawdzięczają państwo - choćbyśmy nie wiem jak nienawidzili endecji - właśnie wysiłkom Komitetu Narodowego Polskiego z Dmowskim na czele. A ze endecja nie objęła władzy w kraju? Zlozyło się na to wiele przyczyn. Przede wszystkim partacki "zamach stanu" endeckiego rządu Józefa Świezyńskiego, który umożliwił wrogowi endecji, czyli księciu Zdzisławowi Lubomirskiemu oddać władzę Piłsudskiemu w imieniu Rady Regencyjnej. No i umyślne przetrzymanie przez Koalicje armii gen. Hallera, która zjawiła się w Polsce zbyt późno, bo już na gaszenie swiatel.