"Trzy stygmaty Palmera Eldritcha" to w pierwszym rzędzie przewrotna teatralna zabawa. Czego tu nie ma: projekcje, animacje, podświetlany podest, ogłuszająca muzyka, a nawet lasery. Pokazany w książce Dicka świat przyszłości Klata przekłada na scenę z rozbrajającą naiwnością dziecka, dla którego przyszłość oznacza mnóstwo kolorowych świateł i najprzeróżniejszych niesamowitości. Zresztą spektakl wiele zawdzięcza produkcjom typu "Pan Kleks w kosmosie" czy "Przybysze z Matplanety": mamy tu ten sam rodzaj kiczu i uroczej bezradności.

Klata odwołuje się do tej estetyki w sposób świadomy i przewrotny. No bo jakże pokazać na scenie trans towarzyszący jasnowidzeniu? - ano najlepiej kazać aktorom potrząsać głowami, jakby ich prąd raził. Miejscami oko puszczane do widza jest aż nazbyt wyraźnie, np. kiedy w środku, skądinąd przerażającej sceny halucynacji z nadscenia...