O przykładaniu twarzy do chropowatej kory i wsłuchiwaniu się, jak trzeszczy pień kiwający się na wietrze, wspominać tu nie będę, bo mnie słusznie wyśmiejecie. Katedralność drzew nie jest mi więc obca, ale tym razem ta zbitka słów uderzyła mnie z niespodziewaną mocą i wyrwała ze zgiełku pewnego festynu spożywczego. Mówił tak do mnie napotkany tam jeden z najlepszych polskich cydrowników z Ignacowa pod Grójcem. Mówił, a jakżeby inaczej, o jabłonkach.

Niezłych, zapadających w pamięć cydrów jest u nas sporo. Ale butelki tego akurat producenta szczególnie sobie upodobałem, bynajmniej nie z powodu sympatii, jaką żywię dla świętego Ignacego, lecz dlatego, że ratują honor mazowieckiej ziemi, której się przecież nie wyprę, stanowiąc jasny punkt na mojej osobistej mapie ważnych smaków. Mapie, rzecz jasna, zmiennej – jedne nazwy gasną, inne nagle się zapalają (ach, nieszczęsny, dopiero w...