W skrzynkach wyłożonych na placu przed Koroną (nazwa tego klubu sportowego kojarzyła się do zeszłej wiosny tylko z monarchią, cóż, słowom też się zdarzają wypadki losowe) znajduję co prawda odmian tylko kilka, ale właściciele zapewniają, że uprawiają ich kilkadziesiąt. Przyznam, że głupiałem już nawet w obliczu tuzina odmian od mojego ulubionego ogrodnika z warszawskich czasów. Ale fakt, że to jest jednak ciężkie warzywo, sprawiał, iż nigdy nie brałem do torby więcej niż parę sztuk naraz.

Zawsze tych samych, które rozróżniam i kładę często do pieca, tyle że w różnym celu i stylu. Hokkaido, podstawowa i najważniejsza, do zjedzenia w kawałkach zamiast ziemniaków. Sól, pieprz, czasem zaledwie cień cynamonu, oliwa i już. Często do brytfanki dorzucam nieco selera pokrojonego w kostkę o podobnych rozmiarach – tworzą dobry duet. Podłużna, gruszkowata w kształcie butternut do...