Non possumus, decyduje większość, delegując ojca do kuchni, by upiekł swoje sławetne najszybsze ciasto na świecie, dzięki czemu chociaż kuchnia rozgrzeje się za chwilę od pieca.
Roztrzepuję więc trzy jajka z 200 g cukru, dodaję 250 g ricotty (ale może być dowolny inny lekki, niekwaśny serek), energicznie rozkręcam, dosypuję 250 g mąki, otartą skórkę z cytryny (może być też suszona z torebki albo porządna dawka olejku cytrynowego), dwie łyżeczki (10 g) proszku do pieczenia, wreszcie dolewam 100 ml mleka, mieszam żwawo minutę i przelewam do tortownicy wyłożonej papierem.
Zanim piec zdąży się rozgrzać do 180 stopni, zdążę przysiąść i przejść szybką dekompresję międzykulturową, świat śródziemnomorski jawi się nagle niczym miraż równie egzotyczny, uczuciowo obcy, jak jakieś Bali czy inna, obecnie modna nowobogacka „destynacja”. A przecież jeszcze parę dni...