Kiedy na początku lat 90. zanurzyłem się w lekturę winiarskich periodyków, uwagę moją przyciągały tajemnicze litery MW, które dostawiane były – w rzadkich przypadkach – do nazwisk autorów. Żaden piszący o winie profesor czy doktor nie miał przy nazwisku skrótu naukowego stopnia, co najwyżej dowiadywaliśmy się o jego wykształceniu z biogramu pod tekstem. MW wyglądało tajemniczo, jakby oznaczało przybyszów z innego świata, jakichś ET od wina na Marsie. I poniekąd tak było: winem zajmują się i o winie piszą na świecie setki tysięcy ludzi, lecz prawem do przedłużenia swojej godności o te dwie spółgłoski-majuskuły cieszy się dziś zaledwie czterysta szesnaście osób. A od roku 1953 literki otrzymało w sumie pięćset osób.

Bo też być MW to zwieńczyć tryumfalnie winiarską pasję. Zapisać ją dwoma złotymi inicjałami. Gdyby przełożyć prestiż tego tytułu na język sportowy, należałoby mówić...