Jak w amerykańskich filmach: wielka redakcja, otwarta przestrzeń, przy biurkach dziennikarze z telefonami przyklejonymi do ucha. Jeden wydzwania do policjantów jak do dobrych znajomych, drugi zagaduje polityków w regionie jak kumpli od kieliszka.

Jest rok 2012. Z powiatowej gazety w Pabianicach trafiam właśnie do „Gazety Wrocławskiej”. Uczę się budować kontakty i zgłaszać tematy na porannym kolegium. Redaktorzy mnie strofują: jeśli nie opowiesz tematu w dwóch zdaniach, to znaczy, że nie wyjaśnisz go czytelnikowi wcale. Pisz konkrety. Szczegół najważniejszy.

Wierzę, że wkraczam do świątyni dziennikarstwa. Nie wiem tylko, że zaproszono mnie na stypę.

Gazetojad

Rok 1990. Sejm właśnie rozwiązuje Robotniczą Spółdzielnię Wydawniczą „Prasa-Książka-Ruch”. 105 gazet zostaje sprzedanych w ramach przetargów, 71 trafia w ręce spółdzielni dziennikarskich....