Choć Anna uczy się w Polsce i widziała inny od białoruskiego świat, nie może uwierzyć, że w jej kraju ludzie żyją właśnie tak. Przepełnieni strachem. Do strachu przyzwyczaili się tak bardzo, że jest on częścią ich codzienności, nie zauważają go.

Pałyga stawia sobie reporterskie zadanie, i odnosi sukces - przekonuje zwykłych Białorusinów, żeby z nim usiedli i porozmawiali. Nie opisuje kraju z perspektywy stolicy. Wyjeżdża do innych miast, poznaje obyczaje mieszkańców Białorusi. Odwiedza okolice rosyjskiej granicy, prowadzi czytelnika do miejsc znanych z twórczości Mickiewicza, udaje się na zapomnianą prowincję. Taką, jak wieś Szkłów w obwodzie mohylewskim, skąd pochodzi prezydent Łukaszenka. Tam o przeszłości dyrektora sowchozu, który stał się głową państwa, niebezpiecznie mówić. Zakaz kontaktowania się z dziennikarzami otrzymała nawet jego żona mieszkająca samotnie w Szkłowie. Ale o wiele więcej mówi ich milczenie.

Książka Pałygi pomaga zrozumieć fenomen kraju naszych sąsiadów, których część marzy o wolności, a część nie zauważa, że mieszka w państwie totalitarnym. Ze swych podróży Pałyga tworzy przejmujący obraz Białorusi. Maleńkiego, zapomnianego - choć leżącego w Europie - kraju, w którym ludzie żyją jak na początku ubiegłego stulecia. Tworzy ich krótkie portrety. Rozmaite i wiele mówiące o narodzie i o tym, co go spotyka. Jak historia bohatera o pseudonimie "S", bojownika o wolną Białoruś, nienawidzącego prezydenta-dyktatora. "S" hodował królika, któremu dał na imię Łuka - tak w żargonie nazywa się Łukaszenkę. Zamknął Łukę w skrzynce, zakrył deskami. Obiecał sobie, że zarżnie Łukę na święta i usmaży. Nie zrobił tego, ale tylko dlatego, że Łuka uciekł i zagryzły go psy.

Artur Pałyga, "Kołchoz imienia Adama Mickiewicza", Wydawnictwo Buffi, Bielsko-Biała 2005.