Kilka tygodni temu jechałem metrem z przedmieścia do centrum Paryża. Naprzeciwko mnie siedział trzydziestolatek; z twarzy sto procent Francuza, z ubrania – procent dwieście. Jakby surducik, krawatka w stylu de Musseta. Na głowie beret niczym z przedwojennych filmów Pagnola, wąsik stylizowany na zarost dawnych lat; koniuszki uniesione jak trzeba do góry, na noc chowane zapewne w futerałach; binokl. W ręku – to już trzysta procent Francuza – książka, „Melancholia francuska”. Czytał pilnie, mimo tłoku.

Wydawało się, że czytał niemal heroicznie, jakby chciał utopić się w książce, wejść w nią niczym w kryjówkę. Na tej podmiejskiej trasie był jednym z dwóch białych w wagonie.

Podejrzewam, że mój podróżny sięgnął po wspomnianą książkę, gdyż jej autorem jest éric Zemmour. Zimą wydał on niezwykle szeroko dyskutowane dzieło, które rozeszło się w kilkuset tysiącach egzemplarzy i...