Tydzień temu przepraszałam tu za grzechy młodości, teraz dla odmiany coś wyznam. Otóż wśród moich hobby (kajaki, kino tureckie, rower, zbieranie książek kucharskich i inne) poczesne miejsce zajmuje cosobotnie uważne czytanie stron z nekrologami w „Gazecie Wyborczej”. Pochylona nad kubkiem porannej kawy jadę po nich wzrokiem uważnie – od góry do dołu – a nie pomijam niczego, na koniec zaś zostawiam sobie te długie teksty, w których bliscy wspominają kochanych zmarłych, ale które bywają też ciekawym źródłem informacji o licznych zasłużonych dla sprawy/Warszawy/Polski postaciach. Nie wiem, czy ktoś kiedyś badał nekrologi wspomnieniowe, które zamieszczane są w polskiej prasie, ale w Ameryce – owszem, im się przyjrzano uważnie. W najsłynniejszym na świecie dziale z nekrologami w „New York Timesie” obecnie dokonuje się bowiem swoista rewolucja. Wspomnienie na łamach „NYT” to jak medal...