Samarytanie, potomkowie Izraelitów, uważali się za dziedziców Józefa, zachowywali tylko Torę. Żydzi, uważający się za dziedziców Judy, poza Torą uznawali też Pisma i Proroków. Samarytanie oddawali kult Bogu na górze Garizim, Żydzi - w Jerozolimie. W wielu miejscach Ewangelie wspominają o wzajemnej niechęci przedstawicieli obu narodów. Jan pisze, że Jezus w drodze z Judei do Galilei "musiał przejść przez Samarię" (J 4, 4). Siedząc koło studni Jakubowej, czekał na uczniów (z dalszego biegu wydarzeń możemy domyślać się, że poszli po żywność; J 4, 31). Była pora południowa - uciążliwa do ciężkiej pracy, jaką było czerpanie i noszenie wody. O tej niezwykłej porze pojawiała się jednak kobieta z Samarii. "A Jezus mówi do niej: - Daj mi pić!" (J 4, 7). Jego prośba też jest niezwykła, a zdziwienie wyraża kobieta świadoma tego, że Jezus, pijąc z jej dzbana, naruszyłby zachowywane...