Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Gdy Samuel przybył i zobaczył, że ofiarę całopalną król już złożył, rzekł: Głupio zrobiłeś, nie zachowałeś przykazania Boga i dlatego królestwo twoje nie ostoi się i Pan już znalazł męża wedle serca swego, „aby był wodzem nad ludem jego” (1 Sm 13, 13). Mimo to Bóg dał zwycięstwo Izraelowi, a Saul mógł słusznie uchodzić za wybitnego hetmana.
Najgorsze spotkało Saula na wojnie z Amalekitami. Wydał ją Saul na żądanie proroka. Żądał, by wytracić wszystkich z tego ludu, a wszystko, co do nich należało, miało być przeklęte „od małego aż do ssącego, od wołu do owcy, od wielbłąda do kozy”. Amalek był wrogiem Izraela od czasu, gdy ten wychodził z Egiptu, i pozostał wrogiem aż do dzisiaj. Jego imię jest symbolem niemal kosmicznego zła i wiecznej wrogości wobec ludu wybranego. Niemcy w czasie wojny byli nazywani w warszawskim getcie nowymi Amalekitami. To samo ortodoksyjni Żydzi mówią dzisiaj o swoich arabskich sąsiadach. Amalekici są tak groźni do naszych czasów z powodu zasadniczego błędu króla Saula. Nie posłuchał zaleceń proroka. Mógł ich pokonać raz na zawsze, ale tego nie uczynił. Nie wybił wszystkich Amalekitów. Nie zniszczył ich własności. Tak widzą króla współcześni rabini. Nie mogą mu wybaczyć jego polityki. Uważają go za lidera wybitnego, któremu jednak w chwili największej próby zabrakło wyobraźni, zdecydowania i może nawet wiary w Boga. Nie słuchał proroka i dlatego stracił władzę i życie. Przy życiu pozostał król Amalekitów, a lud pobrał łupy wojenne dla całopalenia. Samuel potępił Saula i rzekł mu: „przetoż iżeś odrzucił słowo Pańskie, tedy cię też odrzucił Pan, abyś nie był królem” (15, 23). I Samuel odszedł, więcej już Saula nie widział, a Pan żałował – czytamy w Księdze – że uczynił Saula królem. Oczywiście monarcha nie przestał pełnić swoich funkcji, ale już wiedział, że jego misja jest skończona, że pojawił się nowy król, który urósł ponad niego. W Saulu została tylko zawiść, która zamieniła się we wrogość i chęć zabicia konkurenta.
Dawid, jak wiemy, pochodził z Betlejem, czyli z ziem południowych przynależnych Judzie. Można z pewnością powiedzieć, że władza przesuwała się na nowe terytoria. Kolejne plemię żądało dla siebie uznania i władzy. Zaczęła się walka nie tylko między monarchami, ale też plemionami, którą koniec końców wygrywają potomkowie Judy. Oni piszą historię. Oni tworzą pamięć narodu, która trwa po nasze czasy. Władza Dawida obejmowała tylko ziemie wokół Jerozolimy i nie sięgała terenów znajdujących się w rękach potomków Benjamina i Efraima. Zresztą na początku swego panowania zachowywał się nie tyle jak król, ale raczej jak przywódca dość luźnej (przepraszam za wyrażenie) bandy, do której weszli ludzie z jego klanu i jacyś maruderzy, nędzarze i skrzywdzeni chłopi. Wiemy to z Księgi Samuela: „I zebrali się do niego wszyscy , którzy byli utrapieni, i wszyscy, którzy byli dłużni, i wszyscy, którzykolwiek byli w gorzkości serca, i był nad nimi książęciem, a było z nim czterech set mężów”. Królewską charyzmę zyskał już pod koniec życia. ©
