Po wyjściu z domu od razu w prawo, ok. 600 metrów wzdłuż niedawno zbudowanych chatek z blachy falistej, która nie pokryła się jeszcze brudem, i o świcie, gdy odbija się w niej słońce, cuci zaspane zmysły kolorowymi refleksami. Następnie skok nad wykopem, którym kiedyś podobno dotrze na osiedle kanalizacja, a w którym na razie stoi cuchnąca nieczystościami woda. Teraz skręt w lewo, wzdłuż szpaleru handlarzy rozkładających towary. I kolejny etap: oczekiwanie na przejściu kolejowym, w tłumie jednakowo zaspanych kobiet, aż biegnącymi przez slums torami przemknie poranny ekspres. Pociąg nigdy nie zwalnia i w twarze za szlabanem uderza chmura żółtego pyłu, zmieszanego z papierami i kawałkami plastiku, które walają się po całej Dhace, stolicy Bangladeszu.

Shakira Akter zna na pamięć każdy metr tej trasy. Od ponad pięciu lat przemierza ją co najmniej dwukrotnie, sześć dni w tygodniu:...