Olga Naboka ma 35 lat i mieszka w kontenerze w Białobrzegach na Lubelszczyźnie. Na 35 metrach kwadratowych mieści się łazienka, łóżko piętrowe dla dzieci oraz wersalka, na której śpi z mężem; z boku stoją pudła na ubrania. Rozmawiamy na zewnątrz, bo słońce nagrzewa blachę i trudno wytrzymać w baraku. Olga przyjechała z obwodu charkowskiego, pokazuje w telefonie zdjęcia i filmy. Na jednym z nich cała rodzina siedzi w piwnicy. Ubrani w kurtki, czapki, okryci kocami, wsłuchują się w hałas samolotów lecących na Charków. Na drewnianych półkach drżą słoje z papryką, ogórkami i kompoty z moreli. Kiedy pewnego dnia bomby spadają na pobliską szkołę, a pod gruzami klubu muzycznego, gdzie urządzono polową kuchnię, giną znajomi Olgi, postanawiają uciekać.

– Cieszę się, że wyjechałam z całą rodziną, wiele kobiet przyjechało tylko z dziećmi i nie dały tu rady, musiały wrócić. Mamy szczęście...