Hm, to chyba też interpretacja przez pryzmat przedlekturowych wyobrażeń. Od połowy poematu uświadomiony o losie Agamemnona Odys ogarnięty jest podejrzliwością i żądzą odwetu. Jego fałszywe tożsamości po wylądowaniu na Itace to nie żarty franta i nałogowego łgarza, ale część precyzyjnego i bezbłędnie zrealizowanego planu zemsty. Przygotowuje pułapkę na zalotników, tak żeby żywa noga nie uszła z rzezi, i morduje ich bez miłosierdzia. Wszystkich, bez względu na stopień winy, mimo błagań Eurymacha, żeby zadowolił się śmiercią prowodyra Antinoosa. Tu trzeba zauważyć, że obywatele Itaki mieli trochę racji, przymuszając Penelopę do rozwiązania po kilkunastu (!) latach problemu bezkrólewia. Telemach jest za młody, a Penelopa wcale nie rządzi, tylko zgodnie z obyczajem większość życia spędza w sypialni (prześpi nawet rzeź gachów). Spośród „gości” Odys oszczędza tylko śpiewaka Femiosa, a i to może dlatego, że posłuży mu on później do upozorowania wesołej zabawy, tak żeby nagła cisza nie zaalarmowała kogoś na zewnątrz. Odys bowiem nie skończył jeszcze porządków. Zmusza dziewki służebne, które splamiły się sypianiem z zalotnikami, do odprawienia ponurego rytuału: muszą obmyć z krwi ciała zabitych, a potem całą salę biesiadną. Następnie Telemach, nieodrodny syn swego ojca, uznając śmierć od miecza za zbyt godną, wiesza nieszczęśnice w stodole „jak gołąbki”, a poeta opisuje ich przedśmiertne drgawki. Wspomnijmy jeszcze nielojalnego pasterza kóz Melantiosa, pozbawionego za karę uszu, nosa i genitaliów rzuconych psom, a potem, jakby tamtego było mało, jeszcze dłoni i stóp. Zaprawdę, jest za co nie lubić Odysa, chociaż dzięki geniuszowi Homera lubić go jesteśmy zmuszeni. Jak słusznie mówi Eupejtes, ojciec zabitego Antinoosa, wyrządził on wiele krzywdy Achajom, najpierw zabierając na bezsensowną wojnę najdzielniejszych mężów, by powrócić bez statków i ludzi, a potem mordując kolejnych synów znakomitych rodów. Błędne koło wendetty nie rozkręca się tylko dlatego, że dzięki cudownej interwencji bogów - i to jest naprawdę najmniej zracjonalizowany cud - wszystkich znienacka odchodzi pragnienie zemsty. To też jest Odyseja – ani przygodowy romans, ani poemat o nostalgii, choć wszystkim tym też jest, oczywiście.