MICHAŁ SOWIŃSKI: Odys to postać, która przewija się w Twojej prozie już od dłuższego czasu. „Zagroda zębów”, Twoja najnowsza książka, to zwieńczenie tej przygody?

WIT SZOSTAK: Wszystko, co piszę, można potraktować jako dialog z „Odyseją” – opowieścią o nieobecnym ojcu i jego opowieścią o powrocie. Odkąd pamiętam, towarzyszą mi dzieje Odysa – opowiadał mi o nim ojciec. I to jest klucz.

Opowiadał, czyli nie czytał?

Ojciec opowiadał mi uproszczoną wersję przygód Odysa. Pamiętam z tych czasów obrazy i fragmenty: Scyllę i Charybdę, syreny, cyklopa, fortele Odysa, jego łuk – okruchy mitu. To było jeszcze w czasach przedszkolnych, słuchałem tych historii podczas kąpieli. Nie tylko o mitach, ale też o fizyce, o biologii. Wtedy na przykład poznałem paradoks bliźniąt. Później, gdy już chodziłem do szkoły, w okolicach...