Rozstanie dwojga ludzi, ­którzy wcześniej kochali się przez długi czas, zawsze przyjmuje formę katastrofy. I nie chodzi tu o ciskanie ­talerzami czy przerzucanie się winą, ale o przekroczenie punktu ­krytycznego samego języka. To, co wcześniej ­wydawało się nieskończenie intymne: ­pieszczotliwe ­imiona, frazy ­niezrozumiałe dla ­nikogo spoza tego ciasnego dwuosobowego kręgu, ale też drobne gesty czy spojrzenia – wszystko to zostaje nagle osierocone. Więcej: ­wyrzucone na śmietnik jako niepotrzebne, boleśnie zawadzające o nogi i ręce przy najdrobniejszym nawet ruchu. Aleksandra Wstecz nie może się jednak ­pogodzić z tym, że te wszystkie kwiaty, z taką czułością przez lata ­pielęgnowane, leżą teraz ­wyrwane i schną pod spojrzeniami obcych ludzi. Wie, że już ich nie uratuje, raz wyrwane z korzeniami nie zakwitną więcej, ale mimo to skrupulatnie zbiera je i zaplata z nich melancho-lijnie piękny bukiet. To dla nas, możemy z nim ­zrobić, co tylko nam się ­spodoba.

Aleksandra Wstecz „KWIATY ROZŁĄCZKI” Korporacja Ha!art, Kraków 2020