Ta część Tory zaczyna się absurdalnie. Pan nakazuje Mojżeszowi pójść do faraona i przekonywać go do wyswobodzenia Hebrajczyków grożąc, że w przeciwnym razie spuści na kraj plagę szarańczy. Z tekstu wynika, że Bóg nie zamierza nakłonić władcy Egiptu do zmiany decyzji. Nie pragnie rychłego wyjścia Żydów, chce za to jawnie czynić znaki tak, by pokolenia po pokoleniach, aż do dni naszych, opowiadały sobie, jakie cuda zdziałał Wszechmogący. Logika Jego czynów podporządkowana jest zasadom pamięci, a nie skruchy. Nie oczekuje od Egipcjan, by pojęli swoje winy i wyprostowali swoje drogi. Wydarzenia muszą być na tyle straszne, na tyle niespotykane, by je stale przywoływano.

Dla uczczenia tych dni Bóg ustanowił święto Pesach. Do dziś szczególnymi potrawami, czterema kielichami wina, a przede wszystkim wspólną lekturą Hagady (opowieści o wyjściu z Egiptu) Żydzi są...