Mózgi neandertalczyków nie mogły zachować się do naszych czasów. W poznawaniu ich budowy i działania badacze posiłkują się informacjami genetycznymi.

U współczesnych ludzi w budowie tzw. kory nowej pośredniczy aminokwas nazywany argininą – nieobecny u Neandertalczyków i małp. Anneline Pinson i współpracownicy donoszą w „­S­cience”, że wprowadzenie argininy do organizmów myszy i fretek doprowadziło do znacznego wzrostu liczby neuronów. Kiedy z kolei w miniaturowym ludzkim mózgu hodowanym w laboratorium argininę zastąpiono lizyną – czyli odpowiednikiem tego aminokwasu występującym u Neandertalczyków – to zaobserwowano spadek liczby powstających neuronów.

Co ciekawe, oba te aminokwasy różnią się tylko jedną „literą” sekwencji genetycznej. Korzystniejsza mutacja genu, występująca u Homo sapiens , ma znaczenie zwłaszcza w rozwoju płodowym, podczas kształtowania się płatów czołowych, odpowiadających za wiele wyższych funkcji poznawczych. Badacze spekulują, że dzięki szybciej rozwijającym się mózgom uczenie się nowych umiejętności mogło przychodzić naszym przodkom z natury nieco łatwiej niż innym, wymarłym już gatunkom człowieka – co być może przyczyniło się do naszego sukcesu.©