Tamtego marcowego dnia 2013 r. część moich znajomych świętowała pamiętne „buona sera” nowo wybranego papieża, druga – może nieco mniejsza – tańczyła na klawiaturach z radości, że polska restauracja wreszcie dostała gwiazdkę Michelina. Teraz, jeśli dać wiarę lizusom z pierwszej ławki, naszego premiera spotkała iście papieska inwestytura, więc znów puchniemy zachwyceni, że „wreszcie nas docenili”. Po prawdzie powody są ku temu sensowniejsze niż półtora roku temu: choćby nie wiem jak mało znaczący był stołek przyznany Tuskowi, takich gwiazdek jak nasza jedna Niemcy – kraj niezmiennie wyśmiewany za kulinarną przaśność – mają ponad dwieście.
O kompleksach jednak mówimy na pierwszych stronach tego numeru. Tu zauważmy tylko, że poza Francją punktacja Michelina niekoniecznie mierzy rozkosze podniebienia – raczej premiuje przerafinowanie i pozłacane klamki w toalecie. Co innego...