To niemal ostatni z epizodów tej części Księgi Rodzaju, którą – gdy chodzi o rodzaj literacki – nazywamy historią etiologiczną, a więc taką, która wydarza się nigdy i zawsze, nigdzie i wszędzie – jest historią każdego z nas i wszystkich wspólnot (z Kościołem włącznie, a może nawet przede wszystkim), w każdym czasie i w każdym miejscu. Historia wieży Babel to historia ludności, która zostaje rozproszona (Rdz 11, 1-9). Na początku „mieszkańcy całej ziemi” mają „jedną mowę, czyli jednakowe słowa” – co pozwala im zdobyć się na wspólny wysiłek: zbudowania wielkiego miasta, a w nim wieży-świątyni. Na końcu jednak tracą jeden wspólny język i zostają rozproszeni po całej ziemi.

Narracja wydaje się prosta, ale ukryte za nią przesłanie – już nie. Ani jeden język nie jest jeszcze gwarancją dobrej komunikacji (a tym bardziej komunii), ani różnorodność języków nie musi za sobą pociągać...