„Rośliny hulaszcze, rośliny napastliwe, rośliny warowne i rośliny nieobliczalne. Zahamowane i niepohamowane w rozwoju… Androny wyplatane przez naturę. Banialuki bulwiaste. Kwieciste brednie… Dziwy nad podziw, dziwadła dziwolężne, dziwotwory, dziwopłoty urodziwe… Ośmiokilowe kwiaty. Szyszki metrowej długości. Grzyby świecące jak latarki. Korzenie o sile ssącej do 153 atmosfer”.

Czy to jakaś leśmianowska wizja świata alternatywnego? Nie, recenzyjka z książki państwa Tałałajów „Dziwy świata roślin”. Czy jednak recenzyjka? Gatunek, który Wisława Szymborska uprawiała przez trzy dekady pod szyldem „Lektur nadobowiązkowych” to raczej, jak zauważa we wstępie Jacek Dehnel, felieton, w dodatku pisany przez poetkę i skrywający czasem pomysł na wiersz albo nawet jego rozwijający się już zalążek (przykłady też we wstępie). Przypomnijmy, że z bolesną dla niej koniecznością wygłoszenia mowy...