Po wiekach historycznych zawirowań, licznych estetycznych przewartościowań, już to tłumieniu twórczej aktywności pod presją politycznych nacisków, już to bujnych jej renesansów, muzyka Wysp Brytyjskich w XX w. wyszła na prostą.

Dziś kompozytorzy z północnej Europy, a więc Anglii, Walii i Szkocji, co chętnie podkreślają, stanowią na rynku muzyki współczesnej artystyczne grono, z którego zdaniem trzeba się liczyć. I choć trudno byłoby - szczególnie w XXI w. - wykazać istnienie zespołu określonych cech stylistycznych nowej muzyki Wyspiarzy, postawa twórcza tych kompozytorów nie odbiega daleko od wartości, które nadawały rysy muzycznym portretom ich poprzedników.

Twórczość tę konstytuuje wszak gra paradoksów. Z jednej strony kompozytorzy ci stali bowiem zawsze z boku głównych estetycznych nurtów, które raz po raz rozlewały się po kontynencie...