Gdy w wiele lat po śmierci Thomasa Manna zgodnie z jego wolą udostępniono prowadzone przez całe życie jego dzienniki, a w 1995 r. także u nas pojawił się trzytomowy ich wybór w przekładzie Ireny i Egona Naganowskich, obejmujący okres do 1936 r., moraliści mieli używanie. Oto wielki pisarz okazywał się małostkowym egocentrykiem, czasem domowym tyranem, w dodatku o niejasnej orientacji seksualnej...

Pamiętam rozmowę z Wisławą Szymborską, wielbicielką autora „Buddenbrooków” – poświęciła mu piękny wiersz w tomie „Sto pociech” – którą wyjątkowo irytowali ludzie podbudowujący własne ego krytyką geniusza. Teraz, sięgając po powieść znanego irlandzkiego pisarza, opartą na biografii Manna, trochę się obawiałem, że znajdę w niej podobne tony. Jednak nie: w „Czarodzieju” Tóibín jest wobec swojego bohatera raczej pełen podziwu i pokory, choć nie próbuje retuszować epizodów zaiste czasem...