Wniebowziętych na ziemi bez liku! Zachwyconych, oczarowanych, zauroczonych, rozanielonych, bynajmniej nie świętych. To nie myśl o niebie ich „wzięła”, zauroczyły ich ziemskie doznania. Ich niezwyczajność, nieziemskość, wyjątkowość, a czasem nieodparte poczucie mocy; uwiodły ich szczęśliwe chwile, których powab niekoniecznie wynikał z Bożej inspiracji. Wkracza niebiański język w ziemską rzeczywistość, jakby brak było słów z trzech wymiarów na wyrażenie wzniosłych przeżyć, naznacza sferę sacrum i przenika profanum, za nic mając sobie przyjazny rozdział Kościoła od państwa.

Ziemskie wniebowzięcia są wielkie i całkiem małe, przyziemne i wzniosłe, czasem na poły niebiańskie, a czasem drańskie aż do bólu. Są w tych wniebowzięciach zachwyt, spełnione nadzieje, nieoczekiwana radość, przezwyciężona słabość; są w nich też nagle zaspokojone żądze, wybujałe ambicje i...