Nie mogę się uwolnić od tego obrazu.

Wczesną wiosną pojechałem, śladem podróżującego wówczas intensywnie po kraju Andrzeja Dudy, w odległe od głównych szlaków miejsce, gdzie Świętokrzyskie miesza się z Małopolską. Droga prowadziła, jak zawsze tutaj, przez niejasny pejzaż polskiej modernizacji: ostateczny upadek mieszał się ze wzrostem, na polach pyrkotały traktory, rolnicy stawiali foliowe namioty. Daleko od szosy jeździ się po nowym asfalcie, widać nowe domy i ruiny, niezłe samochody i szrotowiska. Szary eternit, jeden z fundamentów polskiego pejzażu rolniczego, odchodzi w przeszłość, zastępowany przez blachę trapezową, a gdzieniegdzie nawet drogą jak cholera dachówkę angobowaną. Daleko od szosy ludzie chodzą po czystych, wyremontowanych chodnikach, siedzą na ryneczkach wyłożonych skompromitowaną podobno kostką brukową, a przez okna widać wielkie ołtarze nowych telewizorów....