Na przełomie stycznia i lutego noc polarna w przyklejonym do 70 równoleżnika Tromsø cofa się z oporami. Zdarzyła się tu niedawno wielka chwila – podobno ktoś bardzo zdeterminowany widział przez moment rąbek słońca. Przez kilka godzin w ciągu doby, mniej więcej pomiędzy dziesiątą a czternastą, ciemność ustępuje, co oznacza, że światło prószy jak w styczniowej Polsce tuż po zmierzchu – sine, jednolite, ciągle o tym samym natężeniu. Miasto spokojnie dryfuje przez zimę.

W szare poranki cukiernie pachną bułeczkami cynamonowymi i kawą, mówi się, że ta mieszanka pomaga skutecznie odpędzić jakieś tutejsze demony. Mimo mroku świat funkcjonuje normalnie, choć na zwolnionych obrotach: na budowie lotniska słychać dialogi w języku polskim, kierowca autobusu po piętnastym dzwonku odbiera i również w języku polskim prosi rozmówcę, żeby zadzwonił po robocie, sprzedawcy otwierają i zamykają...