Są twarze, do których jestem przywiązany, lecz widuję je rzadko. I są takie, których nie chciałbym widywać wcale, a pokazują mi je przy byle okazji. Czasami czuję się jak człowiek opisany przez Kafkę, któremu wycięto otwór z tyłu głowy. Przez otwór wpada światło słońca, ale też rozmaite obrazy, których on akurat widzieć by nie chciał, które go denerwują i nie pozwalają mu się skupić.

Po co mi np. twarz Iksa? Jest miernym politykiem, w zasadzie destruktorem, a jednak prawdopodobnie zapamiętam jego twarz do końca życia. Może nawet w chwili śmierci – co za okropna perspektywa! – gdy ktoś nieopatrznie wymieni przy mnie jego nazwisko, twarz Iksa stanie mi przed oczyma i z tym obrazem zejdę z tego świata? Ech, gdyby mi tę twarz pokazywano inaczej, w innych okolicznościach, kto wie, może wtedy spojrzałbym na nią z mniejszą niechęcią. Lecz teraz pcha mi się ona przed oczy, twarz...