Pamiętacie Schulza? "Splątany gąszcz traw, chwastów, zielska i bodiaków buzuje w ogniu popołudnia. Huczy rojowiskiem much popołudniowa drzemka ogrodu. Złote ściernisko krzyczy w słońcu, jak ruda szarańcza; w rzęsistym deszczu ognia wrzeszczą świerszcze; strąki nasion eksplodują cicho, jak koniki polne". Tak właśnie jest tutaj: w rzęsistym deszczu ognia turyści chodzą jak poparzeni, szczerząc do siebie zęby w grymasie wymuszonego szczęścia. "Przechodnie, brodząc w złocie, mieli oczy zmrużone od żaru, jakby zalepione miodem, a podciągnięta górna warga odsłaniała im dziąsła i zęby. I wszyscy brodzący w tym dniu złocistym mieli ów grymas skwaru, jak gdyby słońce nałożyło swym wyznawcom jedną i tę samą maskę - złotą maskę bractwa słonecznego".

Ten grymas skwaru widać na każdym kroku, na każdej ulicy, a najlepiej u dzieci torturowanych przez rodziców przymusem...