ADRIANA POROWSKA, SZEFOWA MISJI KAMILIAŃSKIEJ: O nagłośnienie tragicznych historii wizyt w warszawskim Szpitalu Praskim. To dwie niezależne od siebie historie, choć obie z tej samej marcowej niedzieli. 

Dysponuje Pani opisami postępowania lekarskiego w obu przypadkach. 

W pierwszym czytamy: „Pacjent przywieziony (...) z powodu bólu stawu kolanowego. Bez urazu, alkoholik, brudny, śmierdzący, zaniedbany (...) Aktualnie skargi na bóle nóg i kłopoty z chodzeniem. Owrzodzenia. Zdezynfekowano, założono opatrunki”. Wypuszczono go, trafił do noclegowni, potem do organizacji pomocowej. Tam wezwano karetkę. Okazało się, że miał dziurę w ciele, z której sączyła się ropa, i że był zdrowotnie zaniedbany. Trafił na OIOM. Wkrótce zmarł.

Przypadek drugi: „Pacjent bezdomny, (...) znaleziony w śmietniku, karetkę wezwało zaniepokojone społeczeństwo. Pacjent zgłasza skargi na problemy z chodzeniem. Nogi zdezynfekowano, założono opatrunki”. Pana wypuszczono. Zmarł trzy dni później. 

Według szpitala pacjentom zapewniono kompleksową opiekę (także pozamedyczną, jak toaleta czy wymiana ubrań), i nie było wskazań do dalszej hospitalizacji. Co zarzuca Pani służbom?

Że zlekceważono stan zdrowia panów, wykonując podstawowe czynności i pozbywając się ich. Ci ludzie nie umarli na owrzodzenia nóg. Nie wierzę, że zrobiono wszystko, co w ludzkiej mocy, by im pomóc. I jeszcze jedno: szpital inaczej potraktowałby tych panów, gdyby nie byli w kryzysie bezdomności, co zresztą widać w opisach. Nie rozumiem, po co informacja o ich zaniedbaniu, w dodatku ubrana w tak stygmatyzującą treść? Pytam: czy ludzie ci żyliby nadal, gdyby nie byli bezdomni? Przekazałam sprawę m.in. Urzędowi Miasta, Rzecznikowi Praw Pacjenta i Rzecznikowi Praw Obywatelskich, który zgłosił sprawę do prokuratury. Czekamy na ustalenia.

Te przypadki to jedno – ogólna praktyka drugie.

Wygląda ona zwykle tak. Najpierw wezwanie, przyjazd ratowników, którzy niejednokrotnie robią łaskę, pomagając „takiej osobie”. Skandaliczne uwagi o alkoholu, o zapachu. Kilka dni temu wezwałam karetkę do pana z naszego domu dla bezdomnych mężczyzn – miał bóle w mostku. „K..., znowu tu” – powiedział pan doktor na sam początek.

Z kolei na SOR-ach osobom bezdomnym zwykle robi się podstawowe badania, a następnie ich się pozbywa. Dla służby zdrowia to zwykle obywatele drugiej kategorii.

CZYTAJ TAKŻE

Adriana Porowska, pracownik socjalny: Nie rozumiem, jak my, chrześcijanie, możemy się zgadzać na stereotypy o bezdomnych.