Katherine Mansfield (1888–1923) była odnowicielką tego gatunku; w Polsce tłumaczono ją już w latach międzywojennych i wznawiano po wojnie, teraz pojawia się w nowym przekładzie i z posłowiem doskonale wprowadzającym w jej biografię i twórczość, umieszczającym ją na mapie europejskiego modernizmu.

Jak przypomina Magda Heydel, w naszym dwudziestoleciu „życiorys błyskotliwej, wyzwolonej kobiety, anglojęzycznej pisarki o nowozelandzkich korzeniach, która umiera na suchoty w wieku 34 lat, był gratką dla uczestników i uczestniczek dyskusji światopoglądowych, jakie toczyły się w społeczeństwie przechodzącym przyspieszony (i boleśnie niedokończony) kurs modernizacji”. Przyznaje też, że wydanie tomu opowiadań Mansfield było od kilku lat jej marzeniem. Wspaniale, że mogła je spełnić: nasz „kurs modernizacji” wciąż się przecież nie zakończył, a proza zeuropeizowanej Nowozelandki jest nie...