Gospodarz winnicy najmuje do pracy robotników. Czyni to o godz. 6 rano, a potem o 9, dalej w samo południe, o 15 i 17. O 18, kiedy kończy się dzień pracy, każe wypłacić każdemu z zatrudnionych po denarze (dniówkę) – poczynając od tych, którzy pracowali godzinę, kończąc zaś na tych, którzy pracowali cały dzień (zob. Mt 20, 1-16).

„To nie jest sprawiedliwe!” – chce zapewne wykrzyknąć każdy ze słuchaczy. A tłumaczenie, które pada z ust Gospodarza (tzn. Jezusa): „Przyjacielu, nie czynię ci krzywdy. Czy nie o denara umówiłeś się ze Mną? Weź, co twoje, i odejdź”, przyjmujemy bez wielkiego przekonania. Mimo że odbija się w nich echem najbardziej rozpowszechniona definicja sprawiedliwości: „dać każdemu to, co jest jego” (tzn. co mu się należy).

Dobrze – jesteśmy w stanie kapitulująco przyznać: „Bóg nie jest niesprawiedliwy” – ale to, co się dzieje w tej przypowieści, „nie jest...