np. takiego Bukaresztu.Wtedy cała "rozmowa" siłą rzeczy streszcza się do paru gestów a skutek jest chyba taki sam, jak dłuższej wymiany zdań(?) Bo o co tu chodzi w tym geście-czy nie o ponowne "wkluczenie" do wspólnoty? Jeżeli ktoś ze wspólnoty pochyli się nad wykluczonym, to wtedy rodzi się nadzieja wkluczenia(przywrócenia)-i może w tym najbardziej uniwersalnym wymiarze-"wejscia do chwały Bożej" i to dla obydwu stron: dajacej i przyjmujacej. Znamienne jest to, że takie gesty charytatywne odwołują się do Boga-obdarowany dziekuje nieomal zawsze w imieniu Boga. Czyli miłosierdzie ma swej istocie wymiar ponad-ludzki? Dla wierzących to nie ulega kwestii. Zaś owo "holistyczne rozwiazanie" biedy i społecznego wykluczenia, rodzi się we Wspólnocie Chleb Życia, jako wspólnota "republiki biedaków"-czyli wspólnoty alternatywnej dla obecnego "nurtu głównego", gdzie człowiek jest dla pieniądza, a nie pieniądz dla człowieka.

Zależy to od konstrukcji psychiki, ale gdy na człowieka zwali się kilka nieszczęść, może być trudno utrzymać się na nogach. Kiedyś rozmawiałem z byłym kierowcą ciężarówki, który jeździł po krajach Europy rozwożąc towar. Miał żonę, dzieci. Stać ich było na drogie rzeczy, na spełnianie swoich zachcianek zakupowych. Któregoś razu jednak, miał wypadek. Nie on był sprawcą. Jednak samochód zniszczony i towar pewnie też. On sam trafił do szpitala ze skomplikowanymi złamaniami. Szef wyrzucił go z pracy. Wrócił do domu, gdzie zastał żonę romansującą z innym. Jak stał, wyszedł z domu i do niego już nie powrócił. Wspominał o mamie. Może na nią trochę liczył. Teraz widzę, jak coraz bardziej się zapada i popada w ruinę psychiczną i fizyczną ...