Skoro nie grozi nam głód i skoro żywność jest względnie tania (zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych), a jej ceny ewentualnie sztucznie podnoszone, to już nie jest naszym codziennym zadaniem najeść się, lecz jest nim zjeść to, co trzeba, o tej porze, kiedy trzeba, i w tempie, w jakim jest to stosowne. Z tego punktu widzenia w Polsce wciąż w wielu instytucjach panują barbarzyńskie obyczaje polegające na tym, że nie ma odpowiedniej przerwy na obiad, lunch czy drugie śniadanie. Ludzie muszą połykać kanapki i chrupać ogórki umiejętnie ułożone między papierami biurowymi, tak żeby niczego nie zabrudzić i żeby szef nie zauważył. Wiem, że dwugodzinna przerwa na lunch, czy nawet kilkugodzinna, jak we Włoszech (ale to ze względów klimatycznych), zostałaby powitana niechętnie przez pracowników, bo musieliby dłużej zostawać w pracy, ale jakieś rozwiązanie tej kwestii stanowi wymóg...