Za tom „Czasowniki”, przetłumaczony na język polski przez znakomitego neohellenistę, Michała Bzinkowskiego, otrzymał w 2010 r. Państwową Nagrodę Poetycką. Współpracuje z dziennikiem „Kathimerini”, do którego pisuje regularnie od 1989 r.
Boukalas bardzo często wprowadza do swych wierszy obcą mowę. Raz są to cytaty z dawnych poetów greckich, strzępy ich klasycznych utworów, które wyrywa z kontekstu, oczyszcza z bibliotecznego kurzu i niejako przymusza do wyrażania niespodziewanych znaczeń. Innym znów razem jest to rozwibrowana, miejscami bełkotliwa mowa imigrantów, podsłuchiwana podczas spacerów po mieście. W tym wypadku obcy język nie pozwala nawiązać kontaktu z innym, uniemożliwia spotkanie, jest ruchomą ścianą, która zasłania i grodzi. Skłania to poetę do zakwestionowania fundamentów własnej mowy jawiącej się jako pusta skorupa. Ale Boukalas nie poprzestaje na negatywnym rozpoznaniu. Sugeruje, że powinniśmy stanąć na zewnątrz języka, oddalić się od niego, by w doświadczeniu skrajnego odosobnienia znaleźć impuls umożliwiający zawiązanie nowej relacji ze światem. Wtedy dopiero będziemy w stanie skłonić język do większej gościnności i otwartości. Wiersz stanie się azylem dla tych, co uciekają przed czasem, śmiercią i utratą. Tytułowe „czasowniki” to słowa, które dynamizują świat wokół nas, wprowadzają do niego energię stanowiącą realną przeciwwagę dla przemijania.