Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Jak się miewa reforma, którą wprowadził Sobór? Co z liturgią? Ja nie wiem, bo nie chodzę na msze na Sycylii i nie wiem, jakie kazania wygłaszają księża, czy głoszą je tak, że ludzie wychodzą na papierosa, a potem wracają; czy to są kazania, w których mówi się o wszystkim i o niczym. Pamiętajcie, że po ośmiu minutach uwaga słabnie. Ludzie chcą treści; myśli, uczucia, obrazu, które będą nosić przez cały tydzień. A jak odprawiana jest msza? Ja tam nie chodzę, ale widziałem zdjęcia. Mówię jasno. Moi drodzy, dalej koronki? Gdzie my jesteśmy? Sześćdziesiąt lat po Soborze! Trzeba trochę zaktualizować sztukę liturgiczną, modę liturgiczną. Można czasem nosić jakąś koronkę babci, ale tylko czasem” – mówił papież Franciszek do księży.
Jeśli się nie mylę, to pod koniec XIX wieku ówczesna Kongregacja ds. Obrzędów zakazała przyozdabiania ołtarzy sztucznymi kwiatami, umieszczania na przedmiotach kultu trupich czaszek i piszczeli, czy też całych kościotrupów, jak też białych krzyży na pogrzebowych chorągwiach, zastępowania świec kinkietami z elektrycznymi żarówkami, zakazała też elektrycznego podświetlania od tyłu Hostii umieszczonej w monstrancji. Jeszcze dawniej, na soborze trydenckim, zakazano również takich zachowań, jak wylizywanie pateny, „bo to nieładnie”, jak też „przychodzenia [do kościoła] z sokołami, psami itp.”. Powiedziano też, że „biskupi powinni (…) zachowywać się skromnie, bez próżności i zniewieścienia, unikać zbytków, perfum, ponadto i ozdób. (…) Domownicy biskupów i prałatów mają zachowywać się godnie. Sprzęty mają być skromne, bez zbędnych i kosztownych ozdób”. Przypomina się, że już na synodzie w Kartaginie nakazano, „aby biskupi zadowolili się skromnym wyposażeniem i stołem oraz umiarkowanym wyżywieniem”.
Paweł do Galatów mówi: „Co do mnie, obym nie chlubił się niczym innym, jak tylko krzyżem Pana naszego Jezusa Chrystusa, przez którego świat jest ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata. Obrzezanie bowiem nic nie znaczy ani nieobrzezanie, tylko nowe stworzenie”. Jeśli Franciszek pyta: „Jak się miewa reforma?”, to znaczy, że jest z nią nie najlepiej, że wciąż, jak sam powiedział, wolimy być „strażnikami prochów”. Wciąż trzęsąc się ze strachu przed jutrem, chcemy zatrzymać czas i trwać w tym, co jest, gdyż „jutro śmierć nam niesie”. Za wszelką cenę chcemy chronić dzisiejszość, uważając, że nic lepszego spotkać nas nie może, jakbyśmy nie wierzyli Pawłowi, że najprawdziwsze, najpiękniejsze, najlepsze wciąż się tworzy i jest przed nami. Ten proces Paweł nazywa „nowym stworzeniem”, które smakujemy w chwilach szczęśliwych, nie zawsze przyjemnych, bywa, że piekielnie bolesnych, jak to miało i ma miejsce na różnorakich krzyżach. ©
