Cuda zdarzają się wszystkim, ale reporterom najczęściej. Opisują świat, więc im się cudami odwdzięcza, może dlatego.

Zaraz za reporterami są terapeuci, takie ostatnio odnoszę wrażenie. Na przykład Ewie B., terapeutce klinicznej, cuda zdarzają się niemal codziennie.

Jak anorektyczka, która nie mogła utrzymać ołówka w ręku, stawia dwie kreski na białej kartce – nie jest to cud? – pyta mnie Ewa B.

A jak dziewczyna nie tnie się ani razu przez cały tydzień, chociaż latami cięła się dzień w dzień?

A jak chłopiec gwałcony przez ojca…

A jak…

Musi mi pani jasno powiedzieć – tak czy nie, domaga się ode mnie Ewa B.

I jeszcze chce wiedzieć, czy polski cud to to samo co żydowski.

Podział na narodowość?

Co za pomysły. Cud to cud.

Mnie się jeden przytrafił, kompletnie nieżydowski. Dawno temu, kiedy szukałam Lechosława Goździka....