W rozstrzygającym momencie fabuły reżyser (facet!!!) traci z oczu sentymentalny wątek na rzecz kształtnego biustu pani Stenki pod szyfonową bluzką - czego damska widownia nie wybacza i kwituje gromkim śmiechem w miejsce zwyczajowego szlochu. Dramaturgię szlag trafia, ręka z chusteczką zamiera w pół drogi, katartyczny rytuał kina dla kobiet nie dopełni się.

Szklany pantofelek

Film miał w założeniu dyskontować sukces książki pod tym samym tytułem, autorstwa Katarzyny Grocholi. Jest swobodną interpretacją literackiego pierwowzoru. Nie obędzie się jednak bez protokołu rozbieżności - armia fanek Grocholi to liczny trybunał. Mniejsza o wątek przedrozwodowy, którego w książce nie było, mniejsza o dialogi i sceny, dopisane (z talentem) przez panią Ilonę Łepkowską, gorzej, że zmieniono przesłanie książki i jej terapeutyczny sens.