To, jak umierali, nęci i ożywia wyobraźnię bardziej niż to, jak płynęli. Andrzej Stasiuk w posłowiu do powieści Stena Nadolnego „Odkrywanie powolności”, poświęconej wyprawie Johna Franklina, zobaczył to tak: „Możemy sobie tylko wyobrazić, jak we wszystkie zakamarki i włókna powoli wpełza lód. Drewno, sizal lin, płótno żagli – cała materia podatna na gnicie stawała się wieczna, twarda i niezniszczalna (...) Możemy sobie wyobrazić, jak ruchy członków załogi stawały się coraz powolniejsze, a czas stopniowo się wydłużał jak napięta struna, aż w końcu pękł i znieruchomiał w pół jakiejś czynności, na początku jakiegoś gestu. Możemy sobie wyobrazić, jak John Franklin obserwował swoje nieruchome ciało, a potem zamierający, coraz wolniejszy nurt myśli. W końcu zostawał tylko ruch powietrza, polarny wiatr wiejący od czasów poprzedzających stworzenie świata aż po czasy sięgające dalej niż...