Wśród wielu zasad formułowanych na taką okazję przez średniowieczne autorytety uderzyła mnie następująca (zapisana przez bp. Wilhelma Duranda w dziele „Rationale divinorum officiorum”): „Jest oczywistym – jak pouczają święte kanony – że kościoła nie wolno konsekrować, jeśli nie został wybudowany (dosł. przekazany) ze środków godziwie pozyskanych”. I dalej Durandus przytacza exemplum (to figura ulubiona przez średniowiecznych pisarzy): otóż, pewien biskup chciał konsekrować świątynię wybudowaną za pieniądze zdobyte dzięki lichwie i gwałtom (de usuris et rapinis); kiedy jednak doszedł do ołtarza głównego, ujrzał za nim szatana – ubranego w strój pontyfikalny, i zasiadającego na biskupim tronie (z czego wynika, że szło o konsekrację katedry!). Diabeł miał mu powiedzieć: „Zaprzestań konsekracji kościoła, podlega bowiem mojej jurysdykcji, skoro został uczyniony dzięki lichwie i zbrodniom...