Marcel z Włocławka sprzeciw wobec świata odziedziczył po ojcu. Na przykład na fejsie napisał, że mieszka w „d...”. Chyba nie lubi ludzi. Wyciąga środkowy palec, pozując do zdjęcia przed lustrem (wyciąga trochę do wszystkich, a trochę do siebie). Powierzchownie wiotki, blady z niewyspania, siedzi przed komputerem ze słuchawkami na uszach i przeklina pod nosem. Obgryza paznokcie, aż poczuje ból; to być może jedyny moment dnia, kiedy Marcel czuje cokolwiek.

Chodzi do szkoły, bo chodzi. Gada z kumplami, bo gada. Nie ma w jego działaniach życia, nie ma radości. Niby 15-latek, a jak dostał na Gwiazdkę tableta, to tylko wzruszył ramionami. – Co lubisz, czym się interesujesz, co sprawia ci przyjemność? – pytam Marcela. – Nic – odpowie albo oleje pytanie.

– Chociaż nie – doda za chwilę – najbardziej to lubię Popka.

– ?

– Popka – wyjaśnia Marcel, obgryzając...