Staś ma śliczną buzię, małe rączki i kształtną główkę. Kiedy Olga go po tej główce głaszcze, kiedy go przebiera albo po prostu trzyma na rękach (blisko, jak najbliżej siebie), czuje ulgę i spokój. Spokój, którego nie czuła od bardzo dawna. Trzy lata temu była w ciąży i poroniła.

– Niby to przepracowałam, ale okazało się, że nie do końca – mówi. – Wtedy trafiłam na lalki reborn. Dowiedziałam się o nich przypadkowo, z wywiadu z kobietą, która zajmuje się malowaniem lalek zawodowo. Byłam jednocześnie przerażona i oczarowana ich realizmem i pięknem.

Czy pamięta moment, w którym trzymała „Stasia”, czyli lalkę do złudzenia przypominającą żywe dziecko, po raz pierwszy? – Aż za dobrze – mówi Olga. – Rozpakowałam przesyłkę, wyjęłam go z kartonu i aż się zachłysnęłam. Położyłam go na łóżku, patrzyłam na niego i zaczęłam płakać. Cała się trzęsłam, nie mogłam się uspokoić...