Najgorzej z łazienką – mówi Dorota i rozgląda się dookoła. – Miskę mamy, małemu stawiam na noc przenośną toaletę. Ale żeby się tak porządnie umyć, to nie ma gdzie. A człowiek, wie pan, lubi czasem zamyślić się pod prysznicem.

Od trzech lat Dorota wraz z siedmioletnim synem mieszka na ogródkach działkowych warszawskiego Okęcia. Nie ona jedna. Administracja przymyka na to oko. Dorota ma z prezesem układ, że jakby policja albo straż miejsca ją nakryły, to on się wszystkiego wyprze. – Mogę mieszkać z małym tu albo na ulicy – mówi. – Wybór jest prosty.

W 2006 r. razem z ówczesnym mężem wzięła kredyt na całkiem przyjemne mieszkanie na Muranowie. Niedługo potem przyszedł kryzys, który wyciągnął cenę franka na pułap, który ich doradca kredytowy określał jako nierealny. – To jeszcze nie było najgorsze – mówi Dorota. – Zacisnęliśmy zęby i spłacaliśmy. Ale firma męża coraz gorzej...