Mam nadzieję, że nie jestem w bardzo nikłej mniejszości z tym zamiłowaniem do odczytywania szyfrów rzeczywistości z tabliczek na czołach elektrycznych pojazdów. Może jest to forma oswajania obcości. Nigdzie nie czuć się u siebie, być wiecznie nie na swoim miejscu – to chyba się nazywa alienacja i uchodziło w dobrym towarzystwie pół wieku temu, gdy egzystencjalizm stanowił podstawę popularnej wizji człowieka. Dziś wypada obnosić się z samorealizacją. Ja jednak, skoro Kraków stał się moją nową obczyzną z wyboru, wybieram tramwaj linii 20 i podążam ku pętli Cichy Kącik.

Trzeba krakowskim dyrektorom komunikacji przyznać, że to godni dziedzice Leśmiana: tworzą brzemienne w treści byty prostym aktem wyznaczania nazw. Często ostatnio wysiadam na przystanku „Korona” i choć nazwa pochodzi formalnie od pobliskiego klubu sportowego, to dla mnie pozostaje zaproszeniem do wycieczek w głąb...