Istotnie, owego dnia trzymałem się z dala od placu, gdzie obiecywano nam po raz kolejny wieczne sojusze (czy Obama wie coś, czego my nie wiemy, że musiał rąbnąć w aż tak patetyczną nutę?). Nie było mnie także przy tym, jak otwierano szampana za wolność pod dawną kawiarnią Niespodzianka, bo też żadna nie czekała tam niespodzianka, żadnej nowej twarzy spoza tego samego od lat kółka pierwszych dam i drugich mężów, ludzi z zasługami, acz okrutnie sprawnych w zapominaniu wielu dawnych towarzyszy walki. Cóż, tego dnia wolność uśmiechała się do mnie po heglowsku, jako uświadomiona konieczność pracy do późna.
Nie, nie chciałem tym gestem wyrazić poglądu, że Polska zeszła na psy, chociaż rozmowa z niszową wydawczynią, którą odbyłem tuż przedtem, skłaniałaby do tego. Tak się po prostu złożyło, że sprawy zawiodły mnie tego wieczora na Saską Kępę i po drodze zajrzałem do tamtejszej...