Czterdzieści. Najbardziej przenicowana liczba w kręgu naszej cywilizacji. Ani Wielki Post nie trwa tyle dni – a przecież powinien, na pamiątkę pobytu Jezusa na pustyni – ani Jego wniebowstąpienia nie świętujemy czterdziestego dnia po Wielkiej Nocy, choć nie ma przecież wątpliwości, że wtedy właśnie ów fakt nastąpił (por. Dz 1, 3). Z czwartku przenieść święto na niedzielę – jest w tym zacny praktyczny zamysł, żeby ułatwić pracującym wiernym udział, ale i wielkie napomnienie, że tylko ludzie małej wiary kręcą się w kółko wokół dosłowności.

Przy czym akurat czytania przepisane na ten dzień kierują nasze myśli szczególnie w stronę konkretu i dosłowności. Oto Jezus ukazuje się apostołom, ci ogarnięci niewiarą sądzą, że ujrzeli ducha. Na co On, na dowód, „żeciem ja tenże jest”, każe im dotknąć swoich rąk i nóg, bowiem duch nie ma ciała ani kości. Dalej jednak nie wierzyli, być może...