Dwadzieścia pięć kilo waży zwój stalowego drutu, który trzeba rozciągnąć na słupkach rozstawionych w prostej linii między młodymi krzewami winorośli. I tak osiem razy na każdy rząd, a rzędów tyle, że wystarczy, by pod koniec dnia grube rękawice emanowały metalicznym zapachem, a ramiona wołały o masaż. Szczęk twardych powierzchni, łańcuchy i dźwignie, haki i kotwy, w garści kombinerki i obcęgi zamiast motyki czy grabi. Jechałem pracować w ogrodzie Bachusa, a czuję się tak, jakbym trafił do kuźni Wulkana.

Ale taki wysiłek podejmuje się tylko raz. Roślinom, które już przez jeden sezon udowodniły, że są w stanie puścić się w górę karmione małopolską glebą, trzeba zapewnić ramy, by z bujnych zielonych chaszczy stały się karnym (lub przynajmniej ćwiczonym w karności) pułkiem. To mnie zawsze w winnicach fascynowało: skrajny kontrast między obsceniczną wręcz żywotnością rośliny a...