Od lat młodzieńczych metoda pracy Karajana była ta sama. Zrazu mozolne ćwiczenie partii w sekcjach instrumentalnych, następnie ostrożne ich łączenie, cyzelowanie szczegółów, wreszcie nadawanie artystycznego kształtu całemu utworowi, osiąganie formalnej koherencji. Pacyfikował przy tym natychmiast wszelkie solistyczne zapędy muzyków. Artystyczny organizm miał być poddany jemu bezgranicznie. Żądał zaufania bezwarunkowego. Tylko wówczas, mając wpływ na najmniejszy detal zespołowego muzykowania, mógł kreować arcydzieła.

Dzięki systematycznej pracy jego ukochana orkiestra, Berlińscy Filharmonicy, z którą jednak przy końcu życia popadł w konflikt, uzyskała niepowtarzalne, szlachetne brzmienie, którego echo do dziś odbija się w Zirkus-Karajan przy Potsdamer Platz. Znakiem rozpoznawczym zespołu stały się instrumenty smyczkowe, niebywale stopliwe, o barwie nasyconej,...