Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Nawet nasi skłóceni politycy zaczęli mówić w tej sprawie jednym głosem – smutny cud.
Propozycja towarzystw emerytalnych musi budzić zdziwienie i trwogę, bo emerytura dla Polaków to świadczenie wypłacane do końca życia. Choć, niestety, stanowi zwykle tylko niewielką część naszych dawnych zarobków – ale za to część pewną. To minimum naszej niezależności w sferze materialnej, czasem jedyne źródło, które pozwala zachować u kresu życia podmiotowość.
Teraz i ta odrobina bezpieczeństwa miałaby zniknąć. Towarzystwa proponują, aby emerytury nie były wypłacane do końca życia, ale przez wyznaczony przez nas samych czas, np. 10 lub 16 albo 20 lat. Comiesięczne świadczenie będzie wypłacane z uzbieranych przez nas w OFE pieniędzy. Im dłużej chcemy je dostawać, tym emerytura oczywiście niższa – taki hazard z losem, ile będziemy żyć. A co, jeśli przeżyjemy zakładany w umowie z OFE czas wypłaty emerytury? Za co przetrwamy kolejne lata, kto nam da pieniądze? Państwo? Z jakiej racji? Fundusze twierdzą, że dostaniemy coś, czego nie mamy – wybór. Jednocześnie nie ukrywają, że propozycja ma swoje finansowe dno. Towarzystw – jak utrzymują – nie stać na wypłaty klientom emerytur do końca życia. Jeśli chcemy otrzymywać takie świadczenia, musimy im dodatkowo zapłacić. I to kolejne wielkie zdziwienie. Kiedy powoływano do życia OFE, zapewniano nas, że rynkowe emerytury będą równie bezpieczne jak te z ZUS-u, że wręcz mają być wyższe oraz, co naturalne, wypłacane do końca życia.
Kryzys to nie najlepszy moment, aby podważać zaufanie do obowiązującego systemu emerytalnego. Skąd w takim razie ten pomysł? I po co ktoś budzi strach i niepewność jutra? Nikogo chyba nie satysfakcjonuje odpowiedź rzucona przez pomysłodawców, że chciano wywołać poważną debatę na temat systemu emerytalnego. Jak ktoś nawołuje do pokoju, nie wrzuca bomby do budynku, w którym zamierza o tym rozmawiać. A jeśli mimo wszystko tak postępuje, zwraca wyłącznie uwagę na własną słabość, tak groźną dla innych.
Debata emerytalna rzeczywiście jest przed nami – wydaje się, że im szybciej się zacznie, tym lepiej. Reforma sprzed ponad dekady nigdy nie została przecież ukończona; nie było chętnych, choć krajem rządziły partie od lewa do prawa. Zdaje się, że zaczynamy właśnie rozumieć, dlaczego.
